U knjizi “Arhitektonska komunikacija: objekti kulture u Crnoj Gori 1945-2000” prikazan je složen fenomen arhitektonske komunikacije kroz analizu objekata kulture u Crnoj Gori. Razumijevanje arhitektonske komunikacije odnosno arhitekture kao sredstva komunikacije dato je kroz definisani model “odnosa” koje arhitektonski objekat uspostavlja i to sa: kontekstom (društvenim i fizičkim), korisnicima (upotreba arhitekture) i autorom/arhitektom (arhitektura kao proces prenošenja znanja). Na ovako definisanom teorijskom polazištu je bazirana analiza i prezentacija 27 objekata kulture (domova kulture, bioskopa, spomen-domova, domova revolucije, umjetničkih galerija, domova omladine, pozorišta i domova JNA) koji su na teritoriji Crne Gore izgradjeni nakon Drugog svjetskog rata, u vrijeme SFRJ. U knjizi se, između ostalog, prikazuje i značajna arhivska gradja (državnih arhiva i privatnih kolekcija) tj. projekti, fotografije i periodika vezani za ovu vrstu arhitektonskih objekata kao i društvenopolitički kontekst u kome su nastajali.